«Over skyene er himmelen alltid blå.»
Eg seier det til meg sjølv, oppatt og oppatt. Det er slikt ein seier for å hugse at livet ikkje er håplaust. Over skyene. Blå himmel. Vi ser opp på dei grå skyene og tenkjer at der oppe, der er det blått. Det er von. Det er ikkje slik at motgang i livet treng å øydeleggje oss. Motgangen kan gjere oss sterkare. Visare. So kjempar vi oss vidare i ein kvardag som vi ikkje har kontroll over. Bit tenna saman og held ut. Og vi held kjeft. Smilar og er vellukka, medan musklane brenn oss heilt opp til hovudet. Vi har mest lyst til å skrike ut at no, no vil eg ha ein pause. Eg orkar ikkje meir. La meg få setje meg. La meg vere åleiene. La meg ha det vondt. La meg grine. For under skyene er jorda som oftast grå.
Mitt Egosentriske Hjørne 